یادداشتی بر یک خبر/ نظام دانشگاهی را جسد فرض نکنید!
بسپار/ایران پلیمر این متن روز گذشته و در پی انتشار خبری در خبرگزاری های رسمی کشور که در این رسانه بازنشر شده بود از سوی یکی از اعضای هیات علمی به دست ما رسید که عینا در ادامه آورده شده است.
این خبر را: توصیه های وزیر علوم … دوستانم برای من فوروارد کردند که برایم خیلی دردناک بود ولی خواستم اگر خبر دقیق و صحیح است آن چیزی را که با این خبر به ذهنم رسید خدمتتان عرض کنم.
مختارید که هر جا خواستید نقل کنید اما گمنام.
در علوم زیستی اصطلاحی داریم به نام اتوفاژی (autophagy) که به معنای ساده آن این است که سلول بخشهای زائد خودش را هضم می کند و دوباره به چرخه متابولیسم برمی گرداند. تا وقتی که سیستم زنده است این اتوفاژی هم درست و کنترل شده اتفاق می افتد یعنی هیچ وقت سلول طوری اتوفاژی نمی کند که آسیب ببیند. باکتریها و کلا میکروارگانیسمهایی هم که با ما در حال همزیستی و زندگی هستند می توانند این کار را با بخشی از بدن که در آن هستند انجام بدهند مثلا روده ما پر از میکروب است اما این میکروبها تا زنده هستیم غذای کافی دارند و بدن هم اجازه تخریب به آنها نمی دهد. وقتی مرگ اتفاق می افتد جریان غذا قطع می شود و آن اراده و نیروی حیاتی که جلو دست اندازی میکروب به بدن را می گرفت هم از بین رفته پس شروع می کنند بافت بدن را خوردن و تجزیه کردن و به این ترتیب جسد تجزیه و تخریب می شود و در نهایت با تمام شدن منابع غذایی جسد، باکتریها هم به تدریج از بین می روند و بقیه داستان.
کم شدن ورودی حاصل از فروش منابع طبیعی از جمله نفت نباید مدیران کشور را به میکروب تقلیل دهد تا بتوانند نظام دانشگاهی را جسد فرض کنند و با اتوفاژی مثلا تامین زمین برای مسکن (تکرار مسکن مهر در زمینهای دانشگاه سهند یا شهرک امام صادق در زمین های دانشگاه اصفهان) یا تبدیل دانشگاه و پژوهشگاه به پارک، جسد را هم تخریب کنند.
راه حل مسائل فعلی ما باید برآمده از تفکر انسانی باشد. شاید بهتر بود به کوچک کردن سفره آموزش عالی با تعریف شاخص های کیفی و حذف رشته/دانشکده/دانشگاه های بی کیفیت فکر می کردند یا انبوهی از راه حلهای ممکن دیگر.
چه حیف که با پوشیدن ردای وزارت روشن شود که فقط شیمیست خوبی بوده ایم ولی مدیر توانایی نیستیم و مشاوران درستی هم در دسترس نداریم. همه ابهت قبلی انسان چه یک جا فرو می ریزد.
