بسپار/ ایران پلیمر چند روز پیش برادرزاده ام که هنوز به مدرسه نمی رود، به دلیلی چند ساعتی را در دفتر ما گذراند. داشت درباره یکی از ابرقهرمان های موردعلاقه ادواری اش داد سخن می داد که همکاری پرسید: هالک کیه دیگه؟ و بالافاصله شنید: بزن تو گوشیت گوگل کن می ببنی!
حالا قرار است دسترسی ها به گوگل (شبکه های اجتماعی تاکنون فیلتر نشده و …) را مسدود کنند و این یعنی خیلی چیزها.
فیلترینگ برای ما موضوع جدیدی نیست. تک تک ما کلافگی ناشی از آن را هنگام انجام کارهای جدی و حرفه ای، بسیار تجربه کرده ایم و جز همه آن بد و بیراه های منشوری هم کاری از ما برنیامده.
اما حالا با تصویب طرح صیانت از حقوق کاربران فضای مجازی (؟!) – که حتی در نام هم بی معناست- در مجلس انقلابی و ارجاع آن به کمیسیون فرهنگی به نظر می رسد با پدیده جدیدتری مواجه هستیم.
محدودیت های جدید دسترسی به اینترنت و سایر “خدمات پایه کاربردی” به قول خودشان، از طریق کنترل پهنای باند زیر نظر نهادهای نظامی و امنیتی ( درصورت عدم معرفی و استقرار نماینده آنها، ان هم در شرایط تحریمی کشور! و فعالیت منطبق بر سیاست های دستوری داخلی) فشار محسوسی بر روی طیف دانشگاهی و پژوهشگر کشور خواهد داشت. دسترسی محدود امروز آنها را به منابع مختلف برای مطالعه و تحقیق محدودتر خواهد کرد. نه می توانند به راحتی به داده های تولید شده در اقصا نقاط دنیا دست پیدا کنند و نه به تولیدکنندگان داده ها و تعاملات فرامرزی علمی و پژوهشی. البته اگر توانسته باشند با اعمال تعرفه های سنگین پیش بینی شده در طرح بر روی کلیه ابزارهای هوشمند ناخودی،، از گوشی و تبلت و لپتاپ به روز و مناسب استفاده کنند. ارایه خدمات حداقلی در کنار افزایش هدفمند قیمت ها در این بخش، عملا دسترسی طیف بزرگی از جامعه را به دنیای آزاد اطلاعات و ارتباطات قطع خواهد کرد.
در همین شماره گذشته ماهنامه بسپار، مفصل از پتانسیل های انقلاب صنعتی چهارم (مبتنی بر اینترنت) و مزیت های آن برای صاحبان صنایع پلیمر کشور نوشتیم. آنجا دوستانی بحث زیرساخت ضعیف اینترنت را مطرح کردند، در حالیکه نمی دانستند قرار است با دروازه بانی ترافیک کاری کنند که اصلا و از سر اجبار عطای هر فعالیت متکی به اینترنت را به لقایش ببخشیم،
این کنترل های شرقی، به چه قیمتی تمام خواهد شد؟ و چه کسانی هزینه آن را پرداخت می کنند؟
متاسفانه باز هم دوستان بخش خصوصی! و آدم های ایراندوست مستقل. گرنه این طرح برای خودی ها بوی میلیاردها میلیارد رانت هم می دهد.
خوب است تشکل های صنفی و صنعتی حوزه پلیمر و پوشش هم همراه با سایر بخش های حرفه ای کشور، مخالفت علمی و مستند و اعتراض خود را نسبت به طرحی که دستاوردهای دانش و صنعت کشور را به قصد تخریب و عقبگرد نشانه گرفته است، به روشنی اعلام کنند.
یک بار جایی نوشتم که داستان تلخ “سرگذشت ندیمه” اثر مارگارت آتوود برای ما ایرانی ها تلخ تر است، چون طعم بازگشت به گذشته را بارها چشیده ایم.
(در این یادداشت البته تبعات متعدد اجتماعی و فرهنگی این طرح که در ۲۴ ساعت اخیر بسیار از آن صحبت شده، نیامده.)
