محققان ایرانی خمیر نانوکامپوزیتی با قابلیت تزریق به بدن را ساختند

بسپار می نویسد، محققان پژوهشگاه مواد وانرژی موفق به ساخت نمونه های آزمایشگاهی نوعی نانوکامپوزیت زیست سازگار با قابلیت حمل دارو شده اند که قابل تزریق به استخوان آسیب دیده است.

به گزارش ستاد ویژه توسعه فناوری نانو،دکتر سعید حصارکی از محققان این طرح گفت: در صورت تکمیل آزمایش ها و دستیابی به تولید انبوه از این ماده می توان در جراحی های ارتوپدی ترمیم و بازسازی استخوان معیوب ناشی از تومور، کیست و یا شکستگی استفاده کرد.

وی بیان کرد: درسال های اخیر،استفاده از جایگزین های استخوانی به شکل های مختلف رو به افزایش بوده ، خمیر های تزریق پذیر نمونه ای از این مواد مورد استفاده در مهندسی بافت است.
به گفته این محقق، هدف از انجام این طرح، تهیه یک خمیر تزریق پذیر با ویژگی زیست سازگاری متشکل از شیشه زیست فعال و پلیمر سدیم آلژینات بوده است.

وی در خصوص مشکلات خمیرهای تزریقی موجود بیان کرد: خمیرهای تزریق پذیر باید به گونه ای باشد که با نیروی قابل قبولی تزریق شود؛ بدون اینکه جدایش فازی بین پودر و مایع اتفاق افتد، نقطه ضعف اصلی این سیستم های تزریق پذیر از هم گسیختگی خمیرها در تماس با مایعات فیزیولوژیک بدن است که باعث می شود خمیر قبل از تشکیل استخوان محل عیب را ترک کند، استفاده از برخی پلیمرها پیوستگی خمیر را افزایش می دهد.

وی یادآور شد: نکته مهم در انتخاب پلیمرها این است که این افزودنی اثر نامطلوبی بر خواص بیولوژیکی، جریان یابی و تزریق پذیری خمیر نداشته باشد، از دیگر مشکلات خمیرهای قابل تزریق ایجاد واکنش گیرش در آن ها است، لذا به دلیل سفت شدن سریع این خمیرها زمان کار با آن ها محدود است و تزریق باید در زمان کوتاهی قبل از تشکیل ساختارهای داخلی صورت گیرد.

حصارکی افزود: در ساخت این خمیر تلاش شده که نمونه ای سنتز شود که واکنش گیرشی در آن اتفاق نیافتد، این ویژگی بر اثر استفاده از شیشه زیست فعال ایجاد شده است،للذا این نمونه می تواند تمام زوایای غیر قابل دسترس محل آسیب دیده را پر کند، همچنین بررسی خصوصیات رئولوژیکی این خمیر آسان تر است، از طرفی هزینه تمام شده برای تهیه این ماده به مراتب ارزان تر از نمونه خارجی آن است.

حصارکی در خصوص سایر مزیت های نمونه های سنتز شده گفت: خمیر تزریق شده توانایی ماندگاری در محل نقیصه (کاشت) را بدون جابجایی در محیط اطراف و یا آبشویی دارد، همچنین مقاومت فیزیکی آن در برابر نفوذ مایعات بدن و ممانعت در برابر از هم پاشیدگی ساختار از دیگر مزیت های آن به شمار می رود، ضمن اینکه ترکیب استفاده شده قابلیت تشکیل نانوذرات هیدروکسی آپاتیت و در نتیجه پیوند شیمیایی با بافت استخوان در محیط بدن را نیز داراست.

نتایج این تحقیقات در مجله Journal of the Australian Ceramics Society به چاپ رسیده است.