مقالات

سرمقاله دوماهنامه پوشرنگ شماره 207: من اینجا ریشه در خاکم …

بسپار/ ایران پلیمر همیشه گمان می کرده ام که تغییر و اصلاح در جامعه ای رخ نمی دهد مگر آنکه تک تک افراد حاضر در آن، در تعامل و همراهی سازنده با یکدیگر برای آرمان هایی واحد و مشخص تلاش کنند. این روزها، یکایک ما از درد و عصیان به واسطه جمیع شرایط رخ داده در حوزه ملی و بین المللی انباشته ایم و با این حال همانطور که در یادداشتی در سایت ایران پلیمر پس از سقوط هواپیمای اکراینی در آسمان ایران نوشتم، من و مایی که ماندن در این خاک را انتخاب کرده ایم، واگذارش نخواهیم کرد، روزهای تلخش را بسیار دیده ایم و به این امید زنده ایم که روزهای سبزش را نیز ببینیم. 

این نخستین شماره منتشره پس از برگزاری نمایشگاه رنگ و رزین تهران است که البته مستقلا در صفحات بعد به آن پرداخته ایم. اما تاکید می کنیم که انحصار در برگزاری نمایشگاه ها، بعضا بدون توجه به زنجیره فعال صنعتی کشور و خصوصا انجمن های صنفی، نهایتا به همین جایی خواهد رسید که امروز شاهد آن هستیم. یعنی عدم حضور بسیاری از شرکت های بزرگ و فناور، حذف رسانه های منتقد، ریزش شدید تعداد مشارکت کنندگان و … . پس از 19 دوره برگزاری نمایشگاه سالانه توسط یک تیم مدیریتی واحد، دیگر این بهانه را نیز نداریم که بگوییم دوستان به دلیل عدم ثبات در سازوکارهای اجرایی امکان برنامه ریزی های بلندمدت و رو به رشد را نداشته اند! 

اعلام رسمی فعالیت و آغاز عضوگیری کانون دانش، صنعت و بازار رنگ و رزین به عنوان تشکلی جدید در این صنعت که اهداف به روزی را نیز نشان گرفته، از دیگر رویدادهای این روزهای صنعت ماست. تشکلی که اصرار دارد با تبیین رویکردها و راهبردهای خود و همکاری و جلب همراهی تشکل های موجود و پرسابقه بتواند در شرایط بحرانی قعلی کشور و نیاز عمیق به بومی سازی، میان دانش و صنعت برای شاید نخستین بار ارتباطی ساختاریافته ایجاد کند. 

از سوی دیگر بحث حرکت دانشگاه های کشور به سوی دانشگاه های نسل سوم که درست همراستا با مبانی تعریف شده در کانون های دانش، صنعت و بازار زیر نظر معاونت علمی و فناوری ریاست جمهوری می تواند باشد، در سالهای اخیر بسیار داغ بوده و با حداقل کردن بودجه های عمومی، دانشگاه ها به سوی تحصیل درآمد از منایع صنعتی و تعریف پروژه های کاربردی سوق داده شده اند. این نگاه در دانشگاه ها شاید بتواند دانشجویان را به سوی کارآفرینی سوق دهد و نهایتا انگیزه نسبی برای ماندن در کشور به جای انتخاب ادامه تحصیل در خارج از کشور را که معمولا به بازگشت نیز منجر نمی شود، زمینه سازی کند.  

یکی از ویژگی های جوامع توسعه یافته بدون تردید فعالیت آزاد رسانه ها در این کشورهاست. چیزی که ما از نبود آن رنج می بریم و اتفاقا در دی ماه 1398 به طور جدی با آن مواجه شدیم. این امر گمان نکنید که صرفا خبرگزاری ها و روزنامه های پرتیراژ یا تولیدکنندگان محتوای سیاسی و اجتماعی را در برمی گیرد. اتفاقا به راحتی می توانید خط سرکوب را در رسانه های تخصصی نیز دنبال کنید. این سرکوب عموما با بایکوت اطلاع رسانی رسمی و یا سکوت صنعتی نهایتا به انفعال رسانه ای منتهی می شود. برای برون رفت از این وضعیت حمایت متقابل صنعت و رسانه می تواند راهگشا باشد. 

تبسم علیزادمنیر

نوشته های مشابه

دیدگاهتان را بنویسید

نشانی ایمیل شما منتشر نخواهد شد. بخش‌های موردنیاز علامت‌گذاری شده‌اند *

دکمه بازگشت به بالا