زمان اثربخشی رفت و آمد هیات های تجاری چه وقت فرا می رسد؟
بسپار به نقل از خانه صنعت و معدن تجارت می نویسد، هفته گذشته رییس جمهوری کره جنوبی برای اولین بار به ایران آمد و در این بین قراردادها و تفاهمنامه های همکاری زیادی بین دو کشور امضا شد.
قراردادهایی که به گفته بعضی کارشناسان و منتقدان جای خالی بخش خصوصی در آن حس می شود. البته که نمایندگان بخش خصوصی خیلی با این نظر موافق نیستند و این قراردادهای را مسیری برای باز شدن همکاری های بیشتر می دانند.
مهدی پورقاضی، رییس کمیسیون صنعت اتاق تهران حضور کره جنوبی و مزایای آن برای بخش خصوصی تشریح کرد. او در گفتگو با سایت اتاق تهران گفت: «قراردادهایی مثل ساخت اسکله، نیروگاه و … قراردادهایی بزرگی هستند که عمدتا در محدوده کار دولت است. به هرحال این یک واقعیت است و بخش خصوصی روی این زیرساخت ها کار نمی کند. اما الان قراردادهایی که با کره ای ها امضا شده است، قراردادهایی زیرساختی است.»
پورقاضی ادامه داد: «بخش خصوصی عمدتا روی کالاهای مصرفی فعالیت دارد که در این زمینه بازرگانان کره ای کمتر به ایران آمده اند.»
اما با این حال به گفته رییس کمیسیون صنعت اتاق تهران، همین ورود هیات های خارجی مثل کره جنوبی به بازار و صنعت ایران باعث می شود که ارتباط آنها با بخش خصوصی بیشتر شود. او همچنین گفت: «ما نباید انتظار داشته باشیم که سرمایه گذاری خارجی به سرعت اتفاق بیوفتد. به هرحال خارجی ها مشتاق هستند که در وهله اول وارد بازار ایران شوند، البته که در حال حاضر هم شرکت هایی مثل سامسونگ و ال جی در ایران حضور دارند.»
پورقاضی همچنین علت عدم علاقه سرمایه گذاران خارجی در بازار ایران را سیستم بروکراتیک کشور و مسایل بانکی و پولی که هنوز حل نشده عنوان کرد. البته او معتقد است که حتی همکاری ایران با کشورهای خارجی در حد دولت ها باز هم می تواند اولین قدم برای بازشدن مسیر به نفع بخش خصوصی باشد.
او ادامه داد: «به هرحال باید فرصت داد تا خارجی ها وارد بازار ناشناخته ایران شوند و اطلاعات کسب کنند. این مسیر، یکی از مراحل رسیدن به هدف است. البته که هدف نیست، اما می توان از این مسیر به هدف رسید.»
به گفته پورقاضی برای رسیدن به هدف حداقل باید دوسال زمان گذاشت و با سرمایه گذاران خارجی ارتباط گرفت. به هرحال کشورهای خارجی تردید دارند که وارد ایران شوند. چرا که وضعیت خاورمیانه آشفته است. در اطراف ایران، تقریبا تمام کشور دچار تنش هستند. اما در واقعیت سرمایه گذار دوست ندارد در بازار آشفته سرمایه گذاری کند. بازار منطقه ای آشفته و ناامن سرمایه گذار را به وحشت می اندازد.
