سرمقاله شماره 217 دوماهنامه پوشرنگ/ بگذریم…

بسپار/ ایران پلیمر بالاخره یک جایی باید از امروز عبور کرد. بالاخره باید یک جایی شروع کرد به حرف زدن از آینده. دیر است؟ قطعا بهتر از فرداست.
من برای خیلی از شما که خالق کسب و کارهای فناور بوده اید و نمی شده که بی برنامه بوده باشد، نمی گویم. برای آن اندک شبیه تر به خودم می گویم که اقتضای این روزهای دنیا، یک سازوکار مدیریتی جدید است. حتی ممکن است مفاهیم پایه ای را بتوان نگه داشت ولی پیشبرد مسیر با راهبردهای دیروزی شدنی نیست.
انقلاب چهارم صنعتی که این همه از آن گفته ایم و نوشته ایم و در نمایشگاه های بزرگ تخصصی فراملی به چشم دیده ایم، با همه گیری ویروس جهانگیر کووید19 و خانه نشینی از سر اجبار، و ماهیت جدید روشی از زندگی که با خود آورده، چه دوست داشته باشیم و چه نه، سرعت و الزامی بیش از آنچه که انتظار می رفت و پیش بینی می شد، به جاگیر شدن و پاگیر شدن این انقلاب داده است. حالا دیگر این فرآیند الکترونیک و دیجیتال شدن همه چیز و کنترل های از راه دور، صرفا یک فانتزی یا یک گزینه می تواند باشد و نباشد هم، نیست. ضرورتی است که بدون آن شاید نشود خیلی سال دیگر ادامه داد.
درست است که تولید به شکل فیزیکی آن منطقا و به طور بدیهی جایگزینی ندارد و پایا خواهد بود، ولی هم در چارچوب های هر حوزه و شاخه ای دچار دگردیسی های خاص خود خواهد بود تا رقبای تازه وارد به بازار نتوانند به پستوها برانندش و هم بیش از آن، شبکه بعدی تا مصرف کننده، شاهد تغییرات غالبا زیربنایی و زیرساختی است. خیلی ها دست امپراطوری های بزرگ سرمایه را با رصد دقیق آنها، چندی بود که خوانده بودند و بر حسب ظرفیت های خود و البته توان و امکان ملی، بسترسازی هایی هم کرده بودند. اینها حالا در مواجهه با سرعتی که به این روند داده شده است، کمتر آسیب پذیرند. برخی حرفه ها و مشاغل از بین خواهند رفت (چند سالی است که می شنویم) و چند سالی است که می شنویم و می بینیم که کسب و کارهای نوپا و ناشناخته ای که گاها به آنها در ابتدا بی اعتماد بوده ایم، به سرعت، ارزشی چندین و چند برابر زمان پیدایش خود، پیدا می کنند.
امروز زمان تغییر با برنامه ست. کمی دیر ولی بهتر از فرداها. اینرسی آنچه که هستیم و داریم و ساخته ایم، نباید بگذاریم فریبمان بدهد. باید بتوانیم بر آن غلبه کنیم. باید عبور کنیم و با نگاه دقیق و عمیق به دانش روز جهانی، کسب و کار خود را با آینده ای که لاجرم خواهد آمد، تطبیق دهیم. واقعیت جهان دارد خیلی شبیه فیلم های علمی/ تخیلی می شود، شده. چه قدر برای رسیدن آن آماده هستیم؟ خوب است که این سوال را از خود بپرسیم.
شخصا بیصبرانه در انتظار هستم تا پس از پایان بحران این همه گیری (اگر بودم)، مقالات تحقیقی منتشر شده احتمالی درباره رفتار (عجیب) این ویروس را بخوانم. یقین دارم که حقیقت، آمار و تحلیل ها در مورد آن برای همه ما جالب توجه خواهد بود. چون حالا همه می دانیم که این ویروس و شاید همه آنچیزهایی از این دست که در آینده گفته می شود با آن مواجه خواهیم بود، غیر از نشانه رفتن سلامت آدم ها، اقتصادها و فرهنگ ها را هدف گرفته و مواجهه با آن نه صرفا به روش های پزشکی و دارودرمانی که از روش های ریاضی و منطقی توامان ممکن است.

تبسم علیزادمنیر