محصولات زیست‌تخریب‌پذیر تقلبی در بازار هند پس از ممنوعیت پلاستیک‌های یک بار مصرف/ درس گرفتن از راهی که دیگران رفته اند …
بسپار/ ایران پلیمر اگر استفاده از اقلام پلاستیکی مختلف مانند کیسه‌های خرید در خرده‌فروشی‌ها، تولید قاشق و چنگال، نی، لیوان، بشقاب و ظروف بیرون‌بر در کشورهایی مانند هند و چین که تقاضای مشتریان بسیار زیاد است، ممنوع شود، باید چه کرد؟
پاسخ ساده است: فروش محصولات زیست‌تخریب‌پذیر تقلبی.
در مقاله «هجوم محصولات زیست‌تخریب‌پذیر تقلبی در بازار» که اخیرا در روزنامه New Indian Express به قلم Shalnu Mohan به چاپ رسیده است، گزارش شده که در پی ممنوعیت استفاده از پلاستیک‌های یک بار مصرف از سوی دولت، کیسه‌های زیست‌تخریب‌پذیر تقلبی به صورت گسترده در بازار شهر تیرووانانتاپورام در هند یافت شده است.
این ممنوعیت از 1 ژانویه 2020 در ایالت کرالا اعمال شده و برای شکستن این قانون جریمه‌ای 50 هزار روپیه‌ای معادل 700 دلار امریکا در نظر گرفته شده‌است. تحت این شرایط راه‌حل صاحبین خرده‌فروشی‌ها استفاده از کیسه‌های پلاستیکی زیست‌تخریب‌پذیر بوده است. بنابراین در تاریخ 27 ژانویه دولت دستور دیگری در اصلاح قانون اول و در محدودیت استفاده از کیسه‌های زیست‌تخریب‌پذیر ارائه کرده است.
مشکل اساسی مشخصا این است که پلاستیک‌های تقلبی زیست‌تخریب‌پذیر قابل تمییز از انواع غیرتقلبی آن نیستند. محدودیت اعمال شده توسط ایالت کرالا بسیار گسترده است و همان‌طور که در این مقاله ذکر شده شامل مواردی مانند کیسه‌های پلاستیکی با هر ضخامت، رومیزی‌های پلاستیکی، بشقاب، لیوان و مواد دکوری از جنس اسفنج استایرن یا Thermocol، قاشق، چنگال، کارد، نی و …، ساک از منسوج نبافته، پرچم‌های پلاستیکی، پاکت‌های پلاستیکی میوه و سبزیجات، بطری‌های آب معدنی کوچک‌تر از 500 میلی‌لیتر، لیوان، بشقاب، ظرف و ساک‌های با روکش پلاستیکی و کیسه‌های زباله می‌شود و این فهرست همچنان ادامه دارد.
از آن جایی که تشخیص کیسه‌های زیست‌تخریب‌پذیر از پلاستیک‌های قدیمی بسیار دشوار است، دولت دستور داده است که همه محصولات پلاستیکی زیست‌تخریب‌پذیر باید از واحد مرکزی کنترل آلودگی تاییدیه داشته باشد. مواد زیست‌تخریب‌پذیر باید شامل اطلاعاتی جزئی از کارخانه تولیدکننده و یک QR Code باشد و ضمنا جمله «این محصول یک محصول پلاستیکی زیست‌تخریب‌پذیر است» باید بر روی آن نوشته شده باشد. همچنین هر نمونه از آن باید در محلول متیلن دی‌کلراید حل شود که این مورد نیز باید بر روی بسته‌بندی نوشته شده باشد. این موارد در مقاله مذکور آمده است. هر چند متیلن دی‌کلراید یک آمیزه آلی است و به صورت گسترده به عنوان یک حلال رقیق‌کننده در رنگ از آن استفاده می‌شود، اما به سبب فرّار بودن این ماده در صورت تنفس آن خطرات سلامتی نیز ایجاد می‌کند.
هیچ یک از این موارد نباید سبب شگفتی شود. ترویج پلاستیک‌های زیست‌تخریب‌پذیر به عنوان محصولاتی دوستدار محیط زیست، در حالی که تفاوتی با پلاستیک‌های غیر قابل بازیافت نداشته باشند، در واقع ارزشی ندارند. یک محصول پلاستیکی که برچسب «قابل تبدیل به کود» دارد، تنها در صورتی ارزشمند است که مصرف‌کننده محل تبدیل به کود را برای تحویل آن پیدا کند. با این حال از آن جایی که هیچ گونه فضایی برای جمع‌آوری این محصولات وجود ندارد، توجیه کردن تولید محصولاتی که ادعای بازیافت شدن دارند بسیار دشوار است. بنابراین در این شرایط آیا فروش محصولات با چنین برچسب‌هایی تقلب است یا تنها گمراه‌کننده؟
اغلب راهکارها ممکن است مشکلات بیشتری فراهم کنند. با وجود اینکه تولیدکننده‌های این کیسه‌ها و شرکت‌هایی که از آن‌ها استفاده می‌کنند به وضوح اعتقاد دارند که هویت «سبز» خود را برجسته کرده‌اند، اما حقیقت آن است که ارزش زیادی در استفاده از این محصولات وجود ندارد چرا که در محیط زیست رها می‌شوند و بازیافت طبیعی آن‌ها دست کم چند سال به طول می‌انجامد.
